سمعک آنالوگ

سمعک آنالوگ اولین سمعک های طراحی شده در قرن جدید می باشند که تا سال ۲۰۰۰ اغلب فروش برندهای مختلف از همین نوع سمعک بود. بعد از طراحی سمعک دیجیتال، به مرور زمان سمعک آنالوگ به حاشیه رفت و رغبت بیماران به استفاده از سمعک آنالوگ کمتر شد.

سمعک آنالوگ از سه جزء رسیور یا گیرنده، تقویت کننده و میکروفون یا بلندگو تشکیل شده است. مانند دیگر سمعک ها، باتری نیز در این سمعک ها وظیفه تامین انرژی را بر عهده دارد.رسیور صوت را از محیط می گیردو صوت بعد از تقویت به سمت میکروفون فرستاده می شود. میکروفون صوت را به گوش تحویل می دهد. میکروفون ها در سمعک دیجیتال هوشمند شده اند و توانایی تمرکز بر گفتار گوینده را دارند. سمعک آنالوگ دارای یک برنامه شنیداری می باشد.

ویژگی های سمعک آنالوگ

اندازه بزرگ انها نسبت به سمعک های دیجیتال

سمعک های غالب بازار تا سال ۲۰۰۰

ولتاژهای ایجاد شده متناسب با فشار صوتی می باشد .

 محدوده ولتاژ از o تا ولتاژ باتری است.

تنظیم پردازشگرها توسط مقاومت متغییری به نام پتانسیومتر انجام می شود ( pot یا trimpot )

به علت کوچک بودن سمعک بیش از سه پیچ کنترل را نمی توان بر روی آن قرار داد .

بلوک های پردازنده سیگنال را با بلوک بزرگتری بنام signal path نشان می دهند.

تنظیم صدا یا ولوم کنترل

ولوم کنترل در سمعک آنالوگ مقاومت متحرکی است که دارای یک نوار ثابت و قطعه ای حلقوی از جنس کاغذ یا فیبر است که دور آن حلقه را کربن در بر گرفته است.

یک زائده کوچک ارتباطی که به کنترل حجم صدا وصل می‏شود روی این نوار حرکت می‏کند و میزان مقاومت را تغییر می دهد. در نتیجه در تقویت صوتی تغییر بوجود می آید.

تفاوت سمعک آنالوگ و دیجیتال

سمعک دیجیتال نسل دوم سمعک ها می باشد که از لحاظ پردازشی با استفاده از مدار پردازشی DSP باعث شده است تا میزان رضایت بیماران از سمعک بالا رود. تفاوت های اساسی بین سمعک دیجیتال و آنالوگ را در جدول زیر ذکر کرده ایم. ذکر این نکته ضروری است که اجزاء سمعک آنالوگ و دیجیتال تفاوت چندانی با هم ندارند.